1. ค่าชดเชย จำนวน 8 เท่า (83,970 X 8) เป็นเงิน 671,760 บาท

          2. ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม 10 เท่า (83,970 X 10) เป็นเงิน 839,700 บาท

          3. ค่าสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า 1 เท่า (83,970 X 1) เป็นเงิน 83,970 บาท

          4. ค่าเสียหายจากการที่ไม่ได้ทำงาน 5 เท่า (83,970 X 5) เป็นเงิน 419,850 บาท

          รวมเป็นเงิน 2,015,280 บาท

          เงินได้ที่ได้รับครั้งที่สอง นาย ส. เลือกนำมาคำนวณในใบแนบ ปีภาษี 2550 (เงินที่ นายจ้างจ่ายให้ครั้งเดียวเพราะเหตุออกจากงาน) โดยรวมเงินชดเชยตาม 1. จำนวน 8 เท่าเงินค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรมตาม 2. จำนวน 10 เท่า และเงินค่าสินจ้างบอกกล่าวล่วงหน้าตาม 3. จำนวน 1 เท่า เฉพาะส่วนที่เกินสามแสนบาท (หลังยกเว้นเงินชดเชย ตามกฎหมายแรงงาน ตามข้อ 2 (51) ของกฎกระทรวงฉบับที่ 126 (พ.ศ. 2509) ออกตามความในประมวลรัษฎากรว่าด้วยการยกเว้นรัษฎากร) จำนวน 1,295,430 บาท และเงินค่าเสียหายจากการที่ไม่ได้ทำงานตาม 4. จำนวน 5 เท่า เป็นเงิน 419,850 บาท ถือเป็นเงินที่นายจ้างจ่ายให้ครั้งเดียวเพราะเหตุออกจากงานตามข้อ 1(ง) ของประกาศอธิบดีกรมสรรพากร เกี่ยวกับภาษีเงินได้ (ฉบับที่ 45) เรื่อง กำหนดหลักเกณฑ์ วิธีการ และ เงื่อนไข ของเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 40(1) และ (2) แห่งประมวลรัษฎากร ซึ่ง นายจ้างจ่ายให้ครั้งเดียวเพราะเหตุออกจากงาน ตามมาตรา 48(5) และมาตรา 50(1) แห่งประมวลรัษฎากร ลงวันที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2535 นาย ส. ได้อ้างคำพิพากษาฎีกา ที่ 43/2547 เพื่อเป็นเหตุผลในการขอคืนภาษีดังกล่าว