กรมสรรพากร กับพวก

โจทก์ฟ้องขอให้เพิกถอนการประเมินตามหนังสือแจ้งการประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มและคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 แต่ถ้าศาลเห็นว่าโจทก์ต้องเสียภาษีมูลค่าเพิ่มก็ขอให้งดหรือลดเบี้ยปรับและเงินเพิ่มให้แก่โจทก์ด้วย

จำเลยทั้งสี่ให้การว่า พยานหลักฐานซึ่งโจทก์นำสืบว่าแบบแสดงรายการภาษีมูลค่าเพิ่มเดือนกันยายน ตุลาคม และพฤศจิกายน 2536 โจทก์ลงรายการในช่องภาษีที่ชำระเกินยกมาจำนวนเงิน 157,989.33 บาทผิดโดยลงซ้ำทั้งสามเดือน และโจทก์อ้างว่าฐานภาษีซื้อของโจทก์ในเดือนมิถุนายนและตุลาคม 2535 โจทก์ใช้ราคาตามความจริงโดยมิได้นำราคาที่เจ้าพนักงานศุลกากรประเมินเพิ่มมาเป็นฐานภาษี ในระหว่างอุทธรณ์การประเมิน โจทก์ได้เสนอเอกสารใบกำกับภาษีซื้อ ภาษีขาย รายงานภาษี แบบแสดงรายการภาษีมูลค่าเพิ่มเพื่อประกอบการพิจารณาด้วย การที่คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์พิจารณาเพียงพยานหลักฐานรายงานภาษีขายและภาษีซื้อเดือนพฤศจิกายน 2536 โดยมิได้นำเอกสารที่โจทก์เสนอในชั้นอุทธรณ์การประเมินมาพิจารณาว่าการประเมินชอบแล้ว เห็นได้ว่าเป็นการนำข้อมูลจากรายงานภาษีขายและภาษีซื้อของโจทก์ในเดือนพฤศจิกายน 2536 ซึ่งโจทก์นำสืบว่าลงไว้ผิดมาวินิจฉัย โดย มิได้ตรวจสอบเอกสารที่โจทก์ส่งมาให้เพื่อประกอบการพิจารณาด้วยแล้ว การประเมินของเจ้าพนักงานประเมินและคำวินิจฉัยของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์จึงไม่ชอบ แม้โจทก์มิได้อุทธรณ์ในเรื่องเครดิตภาษีไม่ตรงกัน แต่ได้กล่าวถึงฐานภาษีไว้ซึ่งโจทก์ได้อ้างว่าชำระภาษีไว้ถูกต้องแล้ว โจทก์จึงมีสิทธิยกเหตุผลอื่นขึ้นอ้างว่าการประเมินไม่ชอบในชั้นอุทธรณ์ต่อศาลได้

มาตรา 83/4 เป็นบทบัญญัติเกี่ยวกับการยื่นแบบและชำระภาษีซึ่งเป็นทางแก้กรณีผู้ยื่นแบบแสดงรายการเสียภาษีไว้ไม่ถูกต้องครบถ้วน และให้โอกาสผู้ยื่นแบบแสดงรายการภาษียื่นเพิ่มเติมใหม่เพื่อให้ถูกต้องครบถ้วนได้ บทบัญญัตินี้มิได้ห้ามมิให้ศาลภาษีอากรกลางเข้าไปวินิจฉัยว่าการประเมินภาษีของเจ้าพนักงานประเมินหรือคำวินิจฉัยของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ถูกต้องหรือไม่ ดังนั้นการที่ศาลภาษีอากรกลางมีคำวินิจฉัยในเรื่องนี้ จึงมิใช่เป็นการลัดขั้นตอนของกฎหมายหรือเป็นการวินิจฉัยนอกประเด็น