กรมสรรพากร

เจ้าพนักงานประเมิน ประเมินโจทก์โดยอาศัยคำให้การของผู้ขายที่ดินว่า ราคาที่ดินจำนวน 27,000,000 บาท ที่โจทก์ใช้เป็นต้นทุนซื้อที่ดินแปลงโฉนดเลขที่ 656 และ 1349 สูงกว่าราคาตามสัญญาซื้อขายของกรมที่ดินโดยไม่มีหลักฐานพิสูจน์ ศาลฎีกาพิเคราะห์แล้วเห็นว่า แม้โจทก์จะ ไม่มีหลักฐานการจ่ายเงินและเบิกเงินจากธนาคารมาแสดงให้เห็นว่าโจทก์ซื้อที่ดินจากผู้ขายในราคา ที่สูงกว่าราคาตามสัญญาซื้อขายของกรมที่ดิน แต่จากหนังสือรับรองของธนาคารฯ จะเห็นได้ว่า วันที่ผู้ขายทั้งสองจดทะเบียนโอนกรรมสิทธิ์ในที่ดินให้แก่โจทก์ กับวันที่โจทก์จดทะเบียนจำนองที่ดินดังกล่าวเป็นประกันหนี้เงินกู้ที่โจทก์ขอกู้จากธนาคารฯ เป็นวันเดียวกัน โดยธนาคารฯ ยอมรับจำนอง เพื่อประกันเงินกู้เป็นจำนวนเงิน 24,250,000 บาท ซึ่งในการรับจำนองที่ดินของธนาคาร โดยทั่วไปจะรับจำนองในราคาที่ต่ำกว่าราคาของที่ดิน ทำให้น่าเชื่อว่า โจทก์ได้ซื้อที่ดินมาในราคา 27,000,000 บาทผู้ขายทั้งสองเป็นผู้มีเงินได้ที่จะต้องเสียภาษี หากให้ถ้อยคำตามความเป็นจริง คือ ซื้อขายกันในราคา 27,000,000 บาท ผู้ขายทั้งสองก็ต้องเสียภาษีเพิ่ม ดังนั้นถ้อยคำของผู้ขายทั้งสอง จึงมิใช่ถ้อยคำของพยานคนกลาง จึงมีน้ำหนักน้อย และในชั้นพิจารณาอุทธรณ์ผู้ขายกลับแจ้งราคา ที่ดินสูงกว่าคำให้การครั้งแรก ถ้อยคำของผู้ขายฯ จึงไม่น่าเชื่อถือ ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าต้นทุนที่ดินคือ 27,000,000 บาท ดังนั้นการประเมินและคำวินิจฉัยอุทธรณ์ในส่วนที่เกี่ยวกับต้นทุนที่ดินจึงไม่ชอบ