กรมสรรพากร กับพวก

พระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 14, 77, 91, 135(3), 135(4),136

มูลหนี้ค่าภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาของแต่ละปีเกิดขึ้นตั้งแต่เดือนมีนาคมของปีถัดไป ส่วนมูลหนี้ค่าภาษีการค้าเกิดขึ้นทุกเดือนภาษี นับแต่วันสุดท้ายแห่งกำหนดเวลาให้ยื่นแบบแสดงรายการภาษีการค้า การประเมินภาษีอากรแจ้งให้โจทก์ทราบ เป็นเรื่องให้โจทก์ชำระค่าภาษีอากรที่เกิดขึ้นให้ครบถ้วนถูกต้อง หาใช่มูลหนี้ค่าภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาและภาษีการค้าเพิ่งเกิดขึ้น ศาลชั้นต้นมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์โจทก์เด็ดขาดเมื่อวันที่ 30 กันยายน 2526 จำเลยประเมินภาษีอากร เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน 2526 และ 15 สิงหาคม 2527 และมิได้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกเลิกการล้มละลายโจทก์ เมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม 2533 มูลหนี้ค่าภาษีอากรจึงเกิดขึ้นก่อนวันที่ศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาด ถือว่าจำเลยไม่ได้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ภายในกำหนดเวลาที่กฎหมายกำหนด
มาตรา 136 แห่ง พ.ร.บ. ล้มละลาย พ.ศ. 2483 มิได้บัญญัติผลของการยกเลิกการล้มละลาย ตามมาตรา 135(3) และ(4) ไว้ แต่พิจารณาเห็นได้ว่าลูกหนี้ย่อมหลุดพ้นหนี้สินไปทั้งหมด กรณีจึงไม่อาจนำเอามาตรา 77 ซึ่งเป็นบทบัญญัติเรื่องผลของการปลดจากการล้มละลายมาใช้บังคับได้ เมื่อศาลมีคำสั่งยกเลิกการล้มละลายของโจทก์ ตามมาตรา 135(3) โจทก์จึงหลุดพ้นจากหนี้สินทั้งหมด จำเลยที่ 2 ไม่มีอำนาจสั่งยึดหรืออายัดและขายทอดตลาดทรัพย์สินของโจทก์นำเงินมาชำระหนี้ภาษีอากรตามมาตรา 12 แห่ง ป.ร.ก.