กรมสรรพากร

โจทก์อ้างว่าเงินที่ได้รับมาเป็นเงินที่ผู้กู้นำมาชำระคืนแก่โจทก์ แต่ไม่มีพยานหลักฐานมาสนับสนุนข้ออ้างดังกล่าว ทั้งหลักฐานการกู้ยืมตัวเงินที่ให้กู้ยืมนำมาจากแหล่งใดก็ไม่ปรากฏการกู้ยืมเงินจำนวน 10 ล้านบาท โดยปราศจากหลักฐานหลักประกัน เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุผลรับฟังไม่ได้ตามอ้าง และที่โจทก์อ้างว่าเช็คของขวัญจำนวน 46 ฉบับ รวมเป็นเงิน 83,102,500 บาท บริษัท ส. มอบให้โจทก์เป็นค่าซื้อที่ดิน โดยบริษัท ส. รับเช็คดังกล่าวมาจากลูกค้าอีกต่อหนึ่งนั้น แม้บริษัท ส. จะได้ซื้อที่ดินจากโจทก์เป็นเงินจำนวนดังกล่าว ก็ไม่มีเหตุผลใดที่บริษัท ส. จะต้องชำระค่าที่ดินให้โจทก์โดยใช้เช็คแบ่งย่อยออกเป็นหลายฉบับ โดยเฉพาะเป็นเช็คของขวัญที่มิใช่เช็คของบริษัท ส. หรือแคชเชียร์เช็ค ซึ่งน่าจะใช้เป็นหลักฐานในการชำระเงินได้ดีกว่า พยานหลักฐานโจทก์มีพิรุธไม่น่าเชื่อ ที่เจ้าพนักงานประเมินและคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ ถือว่า เงินจำนวนดังกล่าวเป็นเงินได้พึงประเมินตามประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (8) จึงชอบแล้ว่

เมื่อเจ้าพนักงานประเมินออกหมายเรียกผู้ยื่นรายการมาตรวจสอบไต่สวน และแจ้งประเมินตามวิธีการปกติตามมาตรา 19, 20, 23 และ 24 แห่งประมวลรัษฎากร ไม่ได้ใช้วิธีพิเศษกำหนดจำนวนเงินได้สุทธิขึ้นเอง โดยถือเงิน หรือทรัพย์สินซึ่งเป็นกรรมสิทธิ์ หรือเข้ามาอยู่ในครอบครองของผู้มีเงินได้เป็นหลักในการพิจารณา จึงไม่ต้องได้รับอนุมัติจากอธิบดีตามบทบัญญัติมาตรา 49 แต่อย่างใด