การที่โจทก์กล่าวอ้างว่า ได้ตกลงทำสัญญากับนายฉัตรชัย โดยให้นายฉัตรชัย ปลูกสร้างห้องแถวจำนวน 14 ห้อง บนที่ดินของโจทก์ โดยจะชำระราคาที่ดินให้โจทก์ในอัตราห้องละ 200,000 บาท กับจะสร้างตึกแถวเป็นค่าหน้าดินให้อีก 2 ห้อง โดยโจทก์มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการสร้างตึกขาย แต่โจทก์ก็ไม่อาจนำสัญญาไปแสดงต่อจำเลยในชั้นพิจารณาอุทธรณ์ได้ ดังนั้น การที่โจทก์อ้างว่าสัญญา ดังกล่าวถูกไฟไหม้ไม่อาจนำสืบในชั้นพิจารณาได้ จึงเป็นการเลื่อนลอยไม่น่าเชื่อถือ ทั้งโจทก์ไม่ได้ตัวนายฉัตรชัยมาสืบเพื่อสนับสนุนคำเบิกความของโจทก์ กรณีจึงไม่น่าเชื่อว่าโจทก์กับนายฉัตรชัยมีข้อตกลงดังที่โจทก์กล่าวอ้าง พยานหลักฐานโจทก์ที่นำสืบจึงยังไม่ได้ว่า นายฉัตรชัยขอซื้อที่ดินโจทก์แล้วสร้างตึกแถวที่ขายไป โจทก์จึงเป็นผู้มีเงินได้จากการขายอสังหาริมทรัพย์ในฐานะผู้ขายห้องแถว จำนวน 12 ห้อง โจทก์จึงมีหน้าที่ต้องเสียภาษีเงินได้บุคสลธรรมดาและภาษีการค้า