| คำพิพากษาฎีกาที่ 5064/2530 | |
| นายวินิต โสภณพิศ | โจทก์ |
| บริษัท ล็อกซเล่ย์ (กรุงเทพฯ) จำกัด ที่ 1 กรมสรรพากร ที่ 2 | จำเลย |
| กฎหมายที่เกี่ยวข้อง ประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (1), 42, 50 | |
| เงินค่าชดเชยตามคำพิพากษาซึ่งลูกจ้างได้รับเมื่อนายจ้างเลิกจ้าง ถือได้ว่าเป็นเงินที่ลูกจ้างได้เนื่องจากการจ้างแรงงาน ตามที่บัญญัติไว้ในประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (1) ซึ่งกำหนดให้เป็นเงินได้พึงประเมิน แม้เงินค่าชดเชยจะจ่ายกันเมื่อเลิกจ้างแล้ว ก็หาทำให้เงินดังกล่าวไม่เป็นเงินได้พึงประเมินไม่ และไม่ปรากฏว่าเป็นเงินได้พึงประเมินประเภทที่ได้รับการยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีอากร ผู้จ่ายเงินค่าชดเชยจึงมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ไว้ ณ ที่จ่าย ตามประมวลรัษฎากร มาตรา 50 ประกอบมาตรา 3 จตุทศ ส่งจำเลยที่ 2 ซึ่งมีสิทธิรับไว้โดยชอบ | |