ของที่จำเลยนำเข้ามาผลิตหรือผสมหรือประกอบเพื่อส่งออก ไปยังเมืองต่างประเทศภายในกำหนด 1 ปี นับแต่วันนำของเข้าจำเลยย่อม ได้รับคืนอากรตามพระราชบัญญัติศุลกากร (ฉบับที่ 9) พ.ศ.2482 มาตรา 19ทวิ การที่จำเลยนำหนังสือค้ำประกันของธนาคารไปวางประกันการชำระ ภาษีอากรและรับของมาจากศุลกากร ยังถือไม่ได้ว่าจำเลยได้ชำระภาษีอากร แล้วเพราะเป็นเพียงผ่อนผันการชำระอากรขาเข้าให้แก่จำเลยเท่านั้น เมื่อ จำเลยมิได้นำของดังกล่าวมาผลิต หรือผสมหรือประกอบแล้วส่งออกไปยัง เมืองต่างประเทศภายในกำหนด 1 ปี จำเลยย่อมไม่มีสิทธิได้รับคืนภาษีอากร และมีหน้าที่ต้องนำภาษีอากรไปชำระต่อศุลกากรกรณีไม่ต้องด้วยมาตรา 112ทวิ วรรคแรกแห่งพระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ.2469 ที่พนักงานศุลกากร จะต้องทำการประเมินและแจ้งให้จำเลยผู้นำของเข้า นำภาษีอากรไปชำระ เสียก่อนเพราะมิได้มีปัญหาเกี่ยวกับจำนวนค่าภาษีอากรว่าผู้นำของเข้าจะต้อง เสียประเภทใดและเป็นจำนวนเท่าใด เมื่อจำเลยไม่นำภาษีอากรไปชำระ พระราชบัญญัติศุลกากร ก็มิได้บัญญัติให้พนักงานศุลกากรเรียกเก็บเงินจาก ธนาคารผู้ค้ำประกันทันที ละตามพระราชบัญญัติศุลกากรก็ดี
ประมวล รัษฎากรก็ดีมิได้กำหนดระยะเวลาให้พนักงานศุลกากรติดตามทวงถามไว้ แต่ อย่างใดพนักงานศุลกากรจึงเรียกให้จำเลยหรือผู้ค้ำประกันชำระค่าภาษีอากร ได้ ภายในอายุความและตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 686 ที่ ให้สิทธิเจ้าหนี้เรียกร้องให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้ได้ ตั้งแต่ลูกหนี้ผิดนัดนั้น เจ้าหนี้ จะใช้สิทธิเรียกร้องดังกล่าวเมื่อใดก็ได้ภายในอายุความเช่นเดียวกัน ดังนั้น เมื่อ พนักงานศุลกากรเรียกเก็บเงินจากธนาคารผู้ค้ำประกันแล้ว ยังขาดอยู่เท่าใด และได้ประเมินภาษีอากรไปยังจำเลยแล้วจำเลยไม่ชำระ จำเลยจึงต้องรับผิด ชำระภาษีอากรส่วนที่ขาดรวมทั้งเงินเพิ่ม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 169 บัญญัติให้เริ่มนับ อายุความตั้งแต่ขณะที่อาจบังคับสิทธิเรียกร้องได้เป็นต้นไป ดังนั้น การที่ จำเลยนำของเข้ามาผลิตหรือผสมหรือประกอบ เพื่อส่งออกไปยังต่างประเทศ ภายในกำหนด 1 ปี และได้นำหนังสือค้ำประกันของธนาคารมาค้ำประกัน การชำระภาษีอากรในระหว่าง 1 ปี ดังกล่าวโจทก์ยังไม่มีสิทธิเรียกร้องให้ ชำระค่าภาษีอากรจะเกิดขึ้นเมื่อครบกำหนด 1 ปี ดังกล่าวแล้วและจำเลย มิได้ใช้ของที่นำเข้ามาผลิต หรือผสม หรือประกอบสินค้าส่งออกไปยังเมือง ต่างประเทศดังนั้น เมื่อจำเลยนำของเข้าเมื่อ 30 พฤษภาคม 2518 และ มิได้ใช้ของดังกล่าวผลิต หรือผสม หรือประกอบสินค้าส่งออกไปยังเมืองต่าง ประเทศภายใน 1 ปี อายุความเริ่มนับถือจากวันที่ครบ 1 ปี คือวันที่ 1 มิถุนายน 2519 เป็นต้นไปถึงวันฟ้องคือวันที่ 30 พฤษภาคม 2529 ยังไม่เกิน 10 ปี ฟ้องโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ