| คำพิพากษาฎีกาที่ 1296/2530 | |
| เรื่อง สิทธิเรียกเก็บดอกเบี้ยจากค่าภาษีที่ค้างชำระ | |
กฎหมายที่เกี่ยวข้อง อุทธรณ์,จัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ.2528, ประมวลรัษฎากร | |
| จำเลยอ้างว่ามิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การแม้จะใช้แบบพิมพ์ คำร้องมิได้ใช้แบบพิมพ์อุทธรณ์ซึ่งเป็นการไม่ถูกต้อง แต่เมื่อศาลชั้นต้นสั่ง รับมาโดยมิได้สั่งให้ทำใหม่ ก็พออนุโลมว่าเป็นอุทธรณ์ที่ชอบด้วยกฎหมายได้ พ.ร.บ.จัดตั้งศาลฎีกาอากรฯ ม.25 ห้ามมิให้คู่ความอุทธรณ์ข้อเท็จจริง ในคดีที่มีจำนวนทุนทรัพย์ที่พิพาทไม่เกินห้าหมื่นบาท ปัญหาว่าจำเลยจงใจขาด นัดยื่นคำให้การหรือไม่ สินค้าที่นำเข้ามีราคาที่แท้จริงเป็นจำนวนเท่าใดเป็น ปัญหาข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ โจทก์ฟ้องให้จำเลยชำระหนี้ค่าภาษีอากรพร้อมด้วยเงินเพิ่ม จำเลย ขาดนัดยื่นคำให้การ ประเด็นแห่งคดีที่ศาลจะต้องวินิจฉัยชี้ขาดมีเพียงว่า ข้อ อ้างของโจทก์ตามที่กล่าวในฟ้องนั้นมีมูลที่จำเป็นจะต้องรับผิดหรือไม่ คดีไม่มี ประเด็นว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ เพราะจำเลยมิได้ให้การต่อสู้ไว้ แม้ศาลฎีกาอากรกลางจะวินิจฉัยในปัญหาข้อนี้มาก็ไม่ชอบด้วยกระบวนพิจารณา ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย ประมวลรัษฎากรได้บัญญัติไว้ โดยเฉพาะแล้วว่าเมื่อลูกหนี้ผิดนัดไม่ชำระ ค่าภาษี จะต้องรับผิดเสียเงินเพิ่ม ฉะนั้น โจทก์จะไม่มีสิทธิเรียกเก็บดอกเบี้ย จากค่าภาษีที่ค้างชำระอีก | |