การคำนวณภาษีเงินได้หัก ณ ที่จ่าย จากเงินเดือนพนักงานของโจทก์ ซึ่งเข้าทำงานระหว่างปีเป็นว่า มีเงินได้ทั้งปี โดยที่โจทก์มิได้จ่ายเงินจำนวนนั้น เป็นการนำจำนวนเงินที่ผู้มีเงินได้มิได้รับจริง ซึ่งเงินจำนวนนั้นยังไม่เป็นเงินได้พึงประเมินมารวมคำนวณภาษีเงินได้ด้วย ย่อมเป็นวิธีคำนวณให้ยอดเงินภาษีได้สูงกว่าที่ผู้มีเงินได้ควรจะต้องชำระ และจะทำให้ผู้เสียภาษีมีภาระในการขอคืนภาษี นอกจากนี้ข้อความตามมาตรา 50 (1) ที่ว่า ถ้าการหารด้วยจำนวนคราวที่ต้องจ่ายไม่ลงตัวเหลือเศษเท่าใด ให้เพิ่มเงินจำนวนที่เหลือเศษนั้น รวมเข้ากับภาษีที่จะต้องหักไว้ครั้งสุดท้ายในปีนั้น เพื่อให้ยอดเงินภาษีที่หักรวมทั้งปีเท่ากับจำนวนภาษีที่จะต้องเสียทั้งปี ยิ่งทำให้เห็นชัดว่ากฎหมายมุ่งประสงค์จะให้ผู้จ่ายเงินได้พึงประเมิน หักภาษีไว้เท่าจำนวนที่ผู้มีเงินได้จะต้องเสียเท่านั้น คือ คำนวณจากเงินได้ที่ผู้มีเงินได้ได้รับแล้ว หรือเป็นที่แน่ชัดว่าควรจะได้รับต่อไปจนถึงเดือน สุดท้ายของปีเท่านั้น