โจทก์ประกอบกิจการโดยใช้รถยนต์รับส่งขนผู้โดยสารหรือนักท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆ ตามที่ตกลงกันกับบริษัทท่องเที่ยวหรือร้านค้าโดยได้ค่าตอบแทน ในการเช่าแต่ละครั้ง โจทก์ไม่ได้ให้เช่ารถยนต์โดยผู้เช่าเอารถไปใช้เองตามใจชอบ แต่เป็นการที่มีผู้มาจ้างเหมารถไปเป็นครั้งคราวเพื่อรับคนโดยสารไปยังที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ตามอัตราจำนวนเงินที่โจทก์กำหนดไว้ล่วงหน้าเป็นการแน่นอน ผู้ว่าจ้างจะเอารถเลย ไปยังที่แห่งอื่นไม่ได้และโจทก์ให้คนขับรถของโจทก์ขับรถไปมีคนประจำรถของโจทก์ไปด้วย โจทก์มิได้มอบการครอบครองรถให้ผู้ว่าจ้างนำรถไปใช้ตามลำพัง สัญญาระหว่างโจทก์และบริษัทท่องเที่ยวหรือร้านค้า จึงเป็นเรื่องที่โจทก์ให้บริษัทท่องเที่ยวหรือร้านค้าได้ใช้บริการในการขนส่งของโจทก์ โดยโจทก์ได้ค่าตอบแทน จึงหาเป็นสัญญาเช่าไม่