พ.ร.ฎ. ออกตามความในประมวลรัษฎากรว่าด้วยการลดอัตราและยกเว้นภาษีการค้าฯ บัญชีที่ 2 หมวด 2 (9) ระบุว่า "ด้ายทุกชนิด สำหรับใช้ทอผ้า ไม่ว่าผลิตจากฝ้ายหรือเส้นใยอื่นใด" นั้น หมายความว่า สิ่งใดก็ตามที่มีลักษณะเป็นด้ายไม่ว่าผลิตจากอะไรใช้ทอผ้าได้โดยผ้าที่ทอนั้นเป็นสินค้านำออกขาย เกิดรายรับเพื่อเสียภาษีตามอัตราในบัญชีอัตราภาษีการค้าได้แล้ว ย่อมเป็นด้ายตามความหมายดังกล่าว เมื่อสินค้าเส้นใยประดิษฐ์ พี.โอ.วาย. โดยปกติในทางการค้าไม่มีการนำไปใช้ทอผ้า และแม้อาจนำไปทอเป็นผ้าในห้องทดลองผ้านั้นก็ขาดคุณสมบัติจำหน่ายในท้องตลาดไม่ได้ สินค้าเส้นใยประดิษฐ์ พี.โอ.วาย. จึงไม่ใช่ด้ายทุกชนิดสำหรับใช้ทอผ้า โจทก์ได้รับยกเว้นภาษีการค้าสำหรับการขายสินค้าดังกล่าวตาม ม. 5 (8) แห่ง พ.ร.ฎ. ดังกล่าว
เมื่อโจทก์ไม่มีหน้าที่เสียภาษีการค้าและภาษีสุขาภิบาลตามกฎหมาย แต่กรมสรรพากรจำเลยได้รับชำระค่าภาษีจากโจทก์ไว้โดยจำเลยไม่มีสิทธิจะเรียกเก็บ จำเลยจึงมีหน้าที่คืนเงินภาษีนั้นแก่โจทก์ จำเลยมีหนังสือยืนยันว่าโจทก์ต้องเสียภาษีการค้า และปฏิเสธไม่คืนเงินภาษีที่เรียกเก็บให้แก่โจทก์ จำเลยจึงตกเป็นฝ่ายผิดนัดต้องเสียดอกเบี้ยในระหว่างผิดนัดร้อยละ 7 ครึ่งต่อปี ตาม ป.พ.พ. ม.224 นับแต่วันมีหนังสือยืนยัน
ไม่มีกฎหมายบังคับว่าต้องใช้แบบพิมพ์คำร้องขอคืนเงินภาษีอากรตามแบบที่ทางราชการกำหนด จึงจะใช้สิทธิขอคืนเงินภาษีได้
การขอคืนเงินภาษีผิดสถานที่ไม่ใช่ยังสถานที่ที่โจทก์ได้ชำระภาษีอากรไว้ย่อมเป็นผลให้ล่าช้า เสียหายแก่โจทก์เอง