นายบุญรอด หนุนทอง กับพวก

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/14(5) 193/15 193/31

เมื่อจำเลยได้รับการแจ้งการประเมินจากเจ้าพนักงานของโจทก์แล้ว หากเห็นว่าการประเมินไม่ชอบ จำเลยมีสิทธิที่จะอุทธรณ์การประเมินต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์เพื่อให้พิจารณายกเลิกเพิกถอน แก้ไขการประเมินตามประมวลรัษฎากร มาตรา 30 เมื่อจำเลยมิได้อุทธรณ์การประเมินตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ แสดงว่าจำเลยพอใจการประเมินในรายการนั้นแล้ว และต้องถือว่าการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินที่ให้จำเลยชำระภาษีเพิ่มเติมเป็นอันถูกต้องชอบด้วยกฎหมายและเป็นอันยุติ จำเลยจึงไม่อาจยกข้อเท็จจริงที่ไม่ผ่านการพิจารณาต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ขึ้นโต้เถียงในชั้นศาลได้ ที่จำเลยอุทธรณ์ว่าจำเลยมิได้ขายที่พิพาทและมิได้มีเงินได้ที่ต้องเสียภาษีก็ล้วนแต่เป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริงตามการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินทั้งสิ้น
จำเลยได้รับแจ้งการประเมินให้เสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาและเสียภาษีการค้าเมื่อวันที่ 26 สิงหาคม 2533 ถือได้ว่าเจ้าพนักงานของโจทก์ได้ใช้สิทธิเรียกร้องบังคับเอาแก่จำเลยทั้งสองแล้ว เป็นการที่เจ้าหนี้ได้กระทำอื่นใดอันมีผลอย่างเดียวกันกับการฟ้องคดี เพราะประมวลรัษฎากร มาตรา 12 ให้อธิบดีกรมสรรพากรมีอำนาจสั่งยึดหรืออายัดและขายทอดตลาดทรัพย์สินของผู้ต้องรับผิดเสียภาษีอากรเพื่อให้ได้รับชำระภาษีอากรค้างได้โดยมิต้องขอให้ศาลออกหมายยึดหรืออายัด และขายทอดตลาดทรัพย์สินจึงเป็นเหตุให้อายุความสะดุดหยุดลงตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/14(5) ระยะเวลาที่ได้ล่วงไปก่อนนั้นย่อมไม่นับเข้าในอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/15 ซึ่งคดีนี้มีอายุความ 10 ปี เพราะเป็นการใช้สิทธิเรียกร้องของรัฐที่จะเรียกเอาค่าภาษีอากรตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/31 เมื่อโจทก์ฟ้องคดีวันที่ 21 สิงหาคม 2543 คดีของโจทก์ยังไม่ขาดอายุความ