กรมสรรพากร กับพวก

ตามคำพิพากษาศาลฎีกานี้ เจ้าพนักงานประเมินภาษีการค้ากับโจทก์ ซึ่งโจทก์ได้อุทธรณ์ต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ ซึ่งคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ ได้มีคำวินิจฉัยว่าการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินนั้นชอบแล้ว ต่อมา โจทก์ได้ฟ้องคดีต่อศาลภาษีอากรกลาง ซึ่งอยู่ระหว่างพิจารณา ต่อมา เจ้าพนักงานประเมินได้ประเมินภาษีเงินได้นิติบุคคลกับโจทก์ เนื่องจากโจทก์ ได้นำรายจ่ายจากภาษีการค้าดังกล่าวมาหักเป็นรายจ่ายในการคำนวณกำไรสุทธิ ซึ่งต้องห้าม ตามมาตรา 65 ตรี (9) แห่งประมวลรัษฎากร ประเด็นที่ต้องวินิจฉัย คือ การที่โจทก์นำหนี้ภาษีการค้าที่เจ้าพนักงานประเมินได้ประเมินซึ่งอยู่ระหว่างการพิจารณาของศาลมาหักเป็นรายจ่ายในการคำนวณกำไรสุทธิสำหรับภาษีเงินได้นิติบุคคลได้หรือไม่

ศาลฎีกาได้วินิจฉัยว่า การรับรู้รายได้หรือรายจ่ายตามหลักเกณฑ์สิทธินั้น มีหลักเกณฑ์สำคัญอยู่ว่า รายได้หรือรายจ่ายนั้น ต้องมีความแน่นอนที่ผู้ประกอบการมีสิทธิจะได้รับชำระหรือมีหน้าที่ต้องจ่าย อีกทั้ง ยังต้องเป็นจำนวนที่แน่นอน สามารถลงบัญชีรับรู้ได้ ซึ่งตามข้อเท็จจริงภาษีอากรค้าที่พิพาทดังกล่าว ยังอยู่ระหว่างการพิจารณาของศาล จึงยังไม่แน่นอนว่าโจทก์จะต้องชำระภาษีอากรค้าดังกล่าวหรือไม่ เป็นจำนวนเท่าใด จนกว่าหนี้ภาษีการค้าดังกล่าวจะเป็นที่ยุติโดยศาลมีคำพิพากษาถึงที่สุดแล้ว จึงยังถือไม่ได้ว่าภาษีการค้าตามการประเมินดังกล่าวเป็นรายจ่ายที่เกิดขึ้นที่จะนำมาหักเป็นรายจ่ายในการคำนวณกำไรสุทธิได้ แต่โจทก์สามารถนำรายจ่ายดังกล่าวมาหักเป็นรายจ่ายในรอบระยะเวลาบัญชีที่ศาลมีคำพิพากษาถึงที่สุดได้