ห้างหุ้นส่วนจำกัดวารินทร์ค้าไม้ กับพวก

พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ.2528 มาตรา 17

เงินที่โจทก์ฟ้องเรียกคืนจากจำเลยทั้งสองเป็นเงินภาษีมูลค่าเพิ่มที่เจ้าพนักงานประเมินอ้างว่าจำเลยที่ 1 รับคืนจากโจทก์เกินไป สืบเนื่องจากจำเลยที่ 1 แสดงรายได้จากการขายต่ำไป ซึ่งเจ้าพนักงานประเมินได้มีหนังสือแจ้งการประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มในส่วนที่จำเลยที่ 1 ต้องชำระเพิ่มอีกส่วนหนึ่งด้วย และจำเลยที่ 1 ได้ยื่นอุทธรณ์การประเมินต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ ขณะที่โจทก์นำคดีมาฟ้อง คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ ยังมิได้มีคำวินิจฉัยอุทธรณ์ชี้ขาดอุทธรณ์ของจำเลยที่ 1 ซึ่งคณะกรรมการวินิจฉัยอุทธรณ์อาจมีคำวินิจฉัยเพิกถอนหรือแก้ไขการประเมินของเจ้าพนักงานได้ อันจะมีผลทำให้หนี้ค่าภาษีมูลค่าเพิ่มที่โจทก์ฟ้องรียกคืนเปลี่ยนแปลงได้ หนี้ดังกล่าวจึงยังเป็นหนี้ที่ไม่แน่นอนว่ามีอยู่จริงหรือไม่ เพียงใด กรณียังถือไม่ได้ว่าโจทก์ถูกโต้แย้งสิทธิตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 55 ประกอบด้วยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ. 2528 มาตรา 17 โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง