กรมสรรพากร

โจทก์อุทธรณ์การประเมินเพียงข้อเดียวว่า เจ้าพนักงานประเมินทำการประเมินเมื่อล่วงเลยระยะเวลา 2 ปี นับแต่วันสุดท้ายแห่งกำหนดเวลายื่นแบบแสดงรายการภาษีเป็นการไม่ชอบด้วยมาตรา 88/6 (1) (ก) แห่งประมวลรัษฎากร โดยโจทก์กล่าวอ้างในคำฟ้องแต่เพียงว่าการประเมินของ เจ้าพนักงานไม่ถูกต้อง เนื่องจากมีการซื้อขายสินค้าตามใบกำกับภาษีจริงไม่ว่าผู้ใดจะเป็นผู้ออกใบกำกับภาษีก็ไม่ถือว่าเป็นใบกำกับภาษีปลอม โจทก์มีสิทธินำภาษีซื้อตามใบกำกับภาษีมาใช้เป็นเครดิตภาษีได้ ไม่ต้องห้ามตามมาตรา 82/5(5) แห่งประมวลรัษฎากร การที่เจ้าพนักงานประเมินไม่นำมาเป็นเครดิตภาษีให้โจทก์เป็นการไม่ชอบ ซึ่งโจทก์มิได้ยกข้อที่โจทก์อุทธรณ์ขึ้นกล่าวอ้างไว้ในฟ้องแต่ประการใด ข้ออุทธรณ์ของโจทก์ดังกล่าวจึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลภาษีอากรกลาง ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 225 วรรคหนึ่ง ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ.2528 มาตรา 29