กรมสรรพากร

ข้อกำหนดคดีภาษีอากร พ.ศ.2544 ข้อ 16 , 21

ศาลภาษีอากรกลางมีคำสั่งให้งดสืบพยานโจทก์และพยานจำเลยสืบเนื่องมาจากการที่คู่ความยอมรับ ข้อเท็จจริงกันในวันชี้สองสถานตามรายงานกระบวนพิจารณาลงวันที่ 2 กรกฎาคม 2546 ซึ่งศาลภาษีอากรกลางเห็นว่า ข้อเท็จจริงจากคำแถลงรับของคู่ความและเอกสารที่คู่ความนำส่งศาลเพียงพอที่จะวินิจฉัยคดีได้แล้ว ศาลภาษีอากรกลางจึงมีอำนาจนำข้อเท็จจริงที่คู่ความยอมรับกันในวันชี้สองสถานดังกล่าวและข้อเท็จจริงจากพยานเอกสารที่จำเลยยื่นต่อศาลมาวินิจฉัยว่าพฤติการณ์ของโจทก์มีเหตุอันควรงดหรือลดเบี้ยปรับให้มากกว่าที่คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ลดให้หรือไม่ ตามบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ.2528 มาตรา 17 และมาตรา 20 ประกอบด้วยข้อกำหนดคดีภาษีอากร พ.ศ.2544 ข้อ 16 และ 21 เป็นการชอบด้วยวิธีพิจารณาคดีภาษีอากรแล้ว

แม้เจ้าพนักงานประเมินได้ตรวจพบข้อมูลการขายที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างของโจทก์เอง และในชั้นพิจารณาของเจ้าพนักงานประเมินโจทก์ไม่เคยมาพบเจ้าพนักงานประเมิน อีกทั้งโจทก์ขายที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างในปี 2540 ปีเดียวกับที่ได้รับโอนกรรมสิทธิ์มาก็ตาม แต่ก็ปรากฏตามรายงานการประชุมคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์จังหวัดตรังว่า โจทก์ได้ติดต่อกับเจ้าพนักงานประเมินทางโทรศัพท์ เนื่องจากโจทก์รับราชการอยู่ที่จังหวัดสมุทรสาคร ไม่สะดวกในการเดินทาง พอถือได้ว่าโจทก์ให้ความร่วมมือแล้ว และโจทก์เช่าซื้อที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างจากการเคหะแห่งชาติตั้งแต่วันที่ 1 สิงหาคม 2525 เพื่อใช้เป็นที่อยู่อาศัยเรื่อยมา จนกระทั่งขายไปเมื่อวันที่ 21 มีนาคม 2540 แสดงว่าโจทก์ได้อาศัยอยู่เป็นเวลานาน เพียงแต่ไม่เข้าข้อยกเว้นตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขตามที่กำหนดโดยพระราชกฤษฎีกา จึงต้องเสียภาษีธุรกิจเฉพาะตามบทบัญญัติแห่งประมวลรัษฎากร มาตรา 91/2(6) นอกจากนี้คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ยังเห็นว่า กรณีของโจทก์อาจไม่เข้าใจในข้อกฎหมาย ตามพฤติการณ์ดังกล่าวมีเหตุสมควรที่โจทก์จะเสียเบี้ยปรับน้อยลง ดังนี้ การที่คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ให้ลดเบี้ยปรับคงเหลือเรียกเก็บเพียงร้อยละ 50 ของเบี้ยปรับตามกฎหมายนั้นน้อยเกินไป ที่ศาลภาษีอากรกลางพิพากษาให้ลดเบี้ยปรับคงเหลือเรียกเก็บเพียงร้อยละ 30 มานั้น ศาลฎีกาแผนกคดีภาษีอากรเห็นพ้องด้วย