กรมสรรพากร

โจทก์สั่งซื้อสินค้าต่างๆ จาก ย. โดยโจทก์ชำระค่าสินค้าให้แก่ ย. ย. ได้ซื้อสินค้าจากห้างหุ้นส่วนจำกัดพี , ห้างหุ้นส่วนจำกัดเอ็น และห้างหุ้นส่วนจำกัดเอส ห้างทั้งสามออกใบกำกับภาษีซื้อระบุชื่อโจทก์เป็นผู้ซื้อ กรณีนี้ ถือว่าผู้ขายสินค้าให้แก่โจทก์คือ ย. มิใช่ห้างทั้งสาม โจทก์จึงไม่ใช่ผู้ซื้อสินค้าจากห้างทั้งสาม และการที่จะพิสูจน์ว่ามีการซื้อสินค้า และชำระราคาจริง ตลอดจนการพิสูจน์ตัวผู้รับเงินนั้น จะต้องเป็นการพิสูจน์ว่า มีการซื้อสินค้าและชำระราคาให้แก่ผู้ออก ใบกำกับภาษี ตามรายการที่ปรากฏในใบกำกับภาษีนั้นจริง มิใช่ว่าซื้อสินค้าและชำระราคาแก่ผู้ประกอบการรายหนึ่ง แต่ ผู้ออกใบกำกับภาษีเป็นผู้ประกอบการอีกรายหนึ่ง ใบกำกับภาษีพิพาทจึงเป็นใบกำกับภาษีที่ออกโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ถือว่าเป็นใบกำกับภาษีปลอม โจทก์ย่อมไม่อาจนำใบกำกับภาษีพิพาทที่ออกโดยห้างทั้งสามดังกล่าวมาใช้ในการคำนวณภาษีมูลค่าเพิ่มของโจทก์ได้

ผู้ประกอบการมีหน้าที่ต้องแสดงใบกำกับภาษีในการคำนวณภาษีมูลค่าเพิ่มต่อเจ้าหน้าที่กรมสรรพากรเพื่อให้ตรวจสอบว่า การคำนวณภาษีมูลค่าเพิ่มถูกต้องหรือไม่ การที่โจทก์นำใบกำกับภาษีพิพาทมาแสดงต่อเจ้าหน้าที่ของจำเลยโดยทราบถึงความไม่ถูกต้องดังกล่าว ย่อมไม่อาจอ้างได้ว่าไม่มีเจตนาใช้ใบกำกับภาษีปลอม จึงไม่อาจถือได้ว่าการแสดง ใบกำกับภาษีของโจทก์ เป็นการให้ความร่วมมือด้วยดีถึงขนาดให้งดหรือลดเบี้ยปรับและเงินเพิ่มให้แก่โจทก์

ตามบทบัญญัติมาตรา 31 แห่งประมวลรัษฎากรให้คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์มีอำนาจวินิจฉัยอุทธรณ์ให้ผู้อุทธรณ์เสียภาษีเพิ่มขึ้นจากการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินได้ แต่ต้องไม่ใช่เป็นเรื่องใหม่ที่เจ้าพนักงานประเมิน มิได้ตั้งเป็นประเด็นไว้ในการตรวจสอบไต่สวน ดังนั้น การที่คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์วินิจฉัยให้โจทก์เสียภาษีและ เงินเพิ่มเพิ่มขึ้นจากการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินสำหรับเดือนภาษีที่คำนวณผิดพลาด โดยนำภาษีที่โจทก์อ้างว่า ชำระเกิน ซึ่งเจ้าพนักงานประเมินได้ประเมินแก้ไขไปแล้วมาใช้เป็นเครดิตภาษีในเดือนภาษีดังกล่าวซึ่งไม่ถูกต้อง ถือว่าเป็นการปรับปรุงตามข้อมูลที่ปรากฏจากเอกสารการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินนั้นเอง คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์จึงมีอำนาจกระทำได้

ศาลภาษีอากรกลาง/ย่อ