กรมสรรพากร

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 131 (2) และ มาตรา 172 วรรคท้าย

ในการพิจารณาตรวจรับคำฟ้องของศาลภาษีอากรกลาง ตามมาตรา 17 แห่ง พรบ.จัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาภาษีอากร พ.ศ.2528 กำหนดให้นำบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาใช้บังคับโดยอนุโลม ดังนั้น การพิจารณาตรวจรับคำฟ้องของศาลภาษีอากร จึงต้องเป็นไปตามมาตรา 172 วรรคท้าย แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ซึ่งบัญญัติ “ ให้ ศาลตรวจคำฟ้องนั้นแล้วสั่งให้รับไว้หรือให้ยกเสียหรือให้คืนไปตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 18 ” คำว่า ให้ยกเสียตามบทบัญญัติดังกล่าวจึงเป็นการยกฟ้องของโจทก์นั้นเอง ถือว่า ศาลย่อมมีอำนาจพิพากษายกฟ้องโจทก์ในชั้นตรวจคำฟ้องได้โดยไม่จำต้องมีคำสั่งรับคำฟ้องของโจทก์ไว้ก่อน เมื่อหนังสือมอบอำนาจของโจทก์ที่แนบมาพร้อมคำฟ้องมิได้มีข้อความระบุถึงการมอบอำนาจให้ผู้รับมอบอำนาจดำเนินการฟ้องร้องดำเนินคดีได้ ผู้รับมอบอำนาจตามฟ้องจึงไม่มีอำนาจฟ้อง การที่ศาลภาษีอากรกลางพิพากษายกฟ้องทันทีโดยมิได้มีคำสั่งรับคำฟ้องของโจทก์ไว้ก่อนจึงชอบแล้ว และถือว่า ศาลภาษีอากรกลางได้วินิจฉัยในประเด็นแห่งคดีในเรื่องอำนาจฟ้องเป็นเด็ดขาดแล้วว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องตามมาตรา 17 แห่ง พรบ.จัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาภาษีอากร พ.ศ.2528 ประกอบกับมาตรา 131 (2) แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มิใช่เป็นเรื่องที่ศาลภาษีอากรกลางสั่งไม่รับหรือคืนคำฟ้องตามมาตรา 18 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง