กรมสรรพากร

บริษัท น.ทำสัญญาจองเช่าอาคารจากบริษัท ร. ผู้ให้เช่าและทยอยชำระเงินช่วยค่าก่อสร้างส่วนแรกร้อยละ 50 แก่ผู้ให้เช่าในระหว่างปี 2532 ถึง2534 เป็นจำนวน 9,748,452 บาท โดยหักภาษี ณ ที่จ่ายนำส่งแล้ว ต่อมาเมื่อวันที่ 1 มกราคม 2537 โจทก์รับโอนสิทธิการเช่าดังกล่าวมาจากบริษัท น. ผู้โอนโดยในสัญญาดังกล่าวระบุไว้ชัดเจนว่า โจทก์รับโอนทั้งสิทธิและหน้าที่ตามสัญญาเช่าและในวันเดียวกันโจทก์ทำสัญญาเช่ากับบริษัท ร. ขึ้นอีกฉบับ โดยได้จดทะเบียนการเช่าดังกล่าวเมื่อเดือนธันวาคม ปีเดียวกัน โดยโจทก์ชำระเงินช่วยค่าก่อสร้างส่วนที่เหลืออีกร้อยละ 50 จำนวน 9,748,390 บาท ในวันจดทะเบียนการเช่า และหักภาษี ณ ที่จ่ายไว้ 487,419.50 บาท นำส่งแก่จำเลยแล้ว แม้ในสัญญาฉบับหลังนี้จะระบุว่า โจทก์ตกลงชำระเงินช่วยค่าก่อสร้าง เป็นเงิน 19,496,842 บาท ให้แก่ผู้ให้เช่าก็ตาม แต่โจทก์ผู้รับโอนสิทธิการเช่ามาจากบริษัท น. โดยรับโอนทั้งสิทธิและหน้าที่ เมื่อบริษัท น. ได้ชำระเงินช่วยค่าก่อสร้างอาคารที่เช่ารายเดียวกันนี้ไปแล้วครึ่งหนึ่งเป็นจำนวน 9,748,452 บาท จึงไม่มีเหตุผลใดที่โจทก์จะต้องชำระเงินจำนวนเดียวกันนี้ซ้ำให้แก่ผู้ให้เช่าอีก การที่สัญญาเช่าระหว่างโจทก์กับผู้ให้เช่าระบุเงินช่วยค่าก่อสร้างไว้เต็มจำนวนนั้น เป็นเพียงรายละเอียดของสัญญาเช่าเพื่อผูกพันกันระหว่างผู้เช่ารายใหม่กับผู้ให้เช่าเท่านั้น การที่เจ้าพนักงานประเมินของจำเลย มีหนังสือแจ้งให้โจทก์นำส่งภาษีเงินได้นิติบุคคลหัก ณ ที่จ่าย เฉพาะปีภาษี 2537 ที่พิพาท โดยอ้างว่าโจทก์ชำระเงินค่าตอบแทนการได้มาซึ่งสิทธิการเช่าดังกล่าวให้แก่บริษัท ร. เต็มจำนวน 19,496,842 บาท ซึ่งถือเป็นเงินได้พึงประเมินตามประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (5) นั้น พยานหลักฐานโจทก์มีน้ำหนักมากกว่า เพราะเหตุว่าโจทก์จะมีหน้าที่หักภาษี ณ ที่จ่ายหรือไม่ ต้องพิจารณาเงินได้พึงประเมินที่โจทก์ได้จ่ายไปเป็นหลักว่าเป็นเงินได้พึงประเมินประเภทที่กฎหมายกำหนดให้ต้องหักภาษี ณ ที่จ่ายหรือไม่ มิใช่ดูเพียงบัญชีใน ภ.ง.ด. 50 ในส่วนรายการทรัพย์สินเท่านั้น เพราะรายการดังกล่าวเป็นการลงไว้โดยย่อ มิได้แสดงรายละเอียดความเป็นมาอย่างชัดเจน จึงไม่อาจถือเอาเป็นหลักฐานในการพิจารณาได้ โจทก์จึงไม่มีหน้าที่หักภาษี ณ ที่จ่ายตามที่ถูกประเมิน