กรมสรรพากร

แม้ศาลภาษีอากรกลางจะกำหนดประเด็นข้อพิพาทว่าเจ้าพนักงานประเมินได้ประเมินภาษี ภายในกำหนดเวลาตามมาตรา 88/6 แห่งประมวลรัษฎากรหรือไม่ โดยมิได้ระบุวรรคท้ายหรืออนุมาตรา (1) (ก) ก็ตาม แต่เมื่อจำเลยให้การยอมรับว่าโจทก์ได้ยื่นแบบแสดงรายการภาษีทั้ง 17 เดือนภาษี และอ้างเพียงว่าโจทก์ชำระภาษีไม่ถูกต้องเท่านั้น มิได้ให้การว่าโจทก์มิได้ยื่นแบบแสดงรายการภาษี หรือโจทก์แสดงฐานภาษีต่ำกว่ามูลค่าที่ได้รับเกินกว่าร้อยละ 25 ของฐานภาษีที่แสดงไว้ในแบบแสดงรายการภาษี ซึ่งเจ้าพนักงานประเมินจะมีอำนาจประเมินภาษีภายใน 10 ปี นับแต่วันสุดท้ายแห่งกำหนดเวลายื่นแบบแสดงรายการภาษี โดยไม่ต้องได้รับอนุมัติจากอธิบดีกรมสรรพากรตามมาตรา 88/6 (1) (ค) ประเด็นข้อพิพาทจึงมีเพียงว่า เจ้าพนักงานประเมินได้รับอนุมัติจากอธิบดีกรมสรรพากรให้ประเมินภาษีภายใน 5 ปี นับแต่วันสุดท้าย แห่งกำหนดเวลายื่นแบบแสดงรายการภาษีตามมาตรา 88/6 วรรคท้าย ประกอบมาตรา 88/6 (1) (ก) หรือไม่ เท่านั้น

เมื่อปรากฏตามแบบขออนุมัติใช้อำนาจการประเมินตามมาตรา 88/6 วรรคท้าย แห่งประมวลรัษฎากร มิได้ระบุว่าอธิบดีกรมสรรพากรได้อนุมัติให้เจ้าพนักงานประเมินประเมินภาษีโจทก์ภายใน 5 ปี นับแต่วันสุดท้ายแห่งกำหนดเวลายื่นแบบแสดรายการภาษี และพยานหลักฐานของจำเลยฟังไม่ได้ว่า เจ้าพนักงานประเมินได้รับอนุมัติจากอธิบดีกรมสรรพากรให้ประเมินภาษีโจทก์ภายใน 5 ปี นับแต่วันสุดท้ายแห่งกำหนดเวลายื่นแบบแสดงรายการภาษีตามมาตรา 88/6 วรรคท้าย ประกอบมาตรา 88/6 (1) (ก) แห่งประมวลรัษฎากร เมื่อการประเมินภาษีคดีนี้เป็นการประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มพร้อมเบี้ยปรับและเงินเพิ่ม สำหรับเดือนภาษีมกราคมถึงธันวาคม 2540 และเดือนมีนาคม พฤษภาคม มิถุนายน และกันยายน 2541 แต่กรมสรรพากร จำเลยมีหนังสือแจ้งการประเมินถึงโจทก์เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2545 จึงเป็นการประเมินภาษีเมื่อพ้น 2 ปี นับแต่วันสุดท้ายแห่งกำหนดเวลายื่นแบบแสดงรายการภาษีตามมาตรา 88/6 (1) (ก) โดยมิได้รับอนุมัติให้ประเมินได้ตามมาตรา 88/6 วรรคท้าย แห่งประมวลรัษฎากร การประเมินภาษีดังกล่าวจึงไม่ชอบ ด้วยกฎหมาย เมื่อการประเมินไม่ชอบด้วยกฎหมาย คำวินิจฉัยอุทธรณ์ที่วินิจฉัยว่าการประเมินชอบด้วยกฎหมาย จึงไม่ชอบด้วยกฎหมายไปด้วย.