กรมสรรพากร

พระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการปกครอง พ.ศ.2539 มาตรา 42 วรรคหนึ่ง

คดีมีประเด็นว่า การประเมินของเจ้าพนักงานประเมินและคำวินิจฉัยอุทธรณ์ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ เจ้าพนักงานฯ ออกหมายเรียกตรวจสอบภายในกำหนดเวลาตามประมวลรัษฎากรหรือไม่ หนังสือแจ้งการประเมินได้ปฏิบัติตามพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครองหรือไม่ และการส่งหนังสือแจ้งการประเมินชอบด้วยกฎหมายหรือไม่

ศาลเห็นควรวินิจฉัยปัญหาว่า เจ้าพนักงานฯ ของจำเลยส่งหนังสือแจ้งการประเมินโดยชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ก่อน เห็นว่า ประมวลรัษฎากร มาตรา 8 กรณีที่จะส่งหนังสือแจ้งการประเมิน โดยวิธีปิดหนังสือจะต้องเป็นกรณีที่ไม่พบผู้รับหรือไม่มีผู้รับแทน การปิดหนังสือแจ้งการประเมินทันทีโดยไม่ปรากฏว่าไม่พบผู้รับหรือไม่มีผู้รับแทน การส่งย่อมไม่ชอบด้วยกฎหมาย ข้อเท็จจริงตามบันทึกการปิดหนังสือแจ้งการประเมิน เจ้าพนักงานฯ ได้ส่งหนังสือ แจ้งการประเมินโดยวิธีปิดทันที และจำเลยมิได้นำเจ้าพนักงานฯ มาเบิกความว่า ไม่พบผู้รับและไม่มีผู้รับแทนจึงต้องส่งโดยวิธีปิดหนังสือดังกล่าว ทั้งคำเบิกความของเจ้าพนักงานฯ ว่าเหตุที่ปิดหนังสือแจ้งการประเมิน เนื่องจากเวลากระชั้นชิดและในการส่งหนังสือเชิญพบทั้งสองครั้งก็ไม่สามารถส่งได้ ยิ่งแสดงให้เห็นว่าเจ้าพนักงานฯ ได้ส่งหนังสือแจ้งการประเมินโดยวิธีปิดหนังสือทันที โดยไม่ปรากฏว่า เป็นกรณีที่ไม่พบผู้รับหรือไม่มีผู้รับแทน การส่งหนังสือแจ้งการประเมินจึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย หนังสือแจ้งการประเมินภาษีเป็นคำสั่งทางปกครองจึงมีผลใช้ยันต่อบุคคลตั้งแต่ขณะที่ผู้นั้นได้รับแจ้งเป็นต้นไปตามพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการปกครอง พ.ศ.2539 มาตรา 42 วรรคหนึ่ง เมื่อการส่งหนังสือแจ้งการประเมินไม่ชอบด้วยกฎหมาย จึงถือไม่ได้ว่าโจทก์ได้รับหนังสือแจ้งการประเมินและไม่อาจใช้ยันต่อโจทก์ได้ และแม้คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ได้รับคำอุทธรณ์ของโจทก์ไว้พิจารณาและมีคำวินิจฉัยแล้วนั้นก็เป็น คำวินิจฉัยอุทธรณ์ที่ไม่ชอบไปด้วย อุทธรณ์ข้อนี้ของโจทก์ฟังขึ้น ไม่ต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ข้ออื่นของโจทก์เพราะไม่ทำให้ผลคดีเปลี่ยนแปลง พิพากษากลับให้เพิกถอนคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์และให้จำเลยแจ้งการประเมินตามหนังสือแจ้งการประเมินดังกล่าวให้แก่โจทก์ใหม่