กรมสรรพากร

การที่โจทก์อ้างว่า โจทก์ให้บุคคลอื่น ใช้โควตาในการส่งออกของโจทก์ จึงเป็นรายได้ของบุคคลอื่น โจทก์มิได้มีรายได้จากการส่งออกเสื้อผ้าสำเร็จรูปจำนวน 7,999,066.50 บาท แต่โจทก์มิได้นำบุคคลที่โจทก์อ้างว่า ให้ใช้โควตามาเบิกความยืนยันต่อศาล ทั้งโจทก์ไม่มีหลักฐานใดมาสนับสนุนว่า บุคคลอื่นเป็นผู้ส่งออกในนามโจทก์ ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า โจทก์มีรายได้จากการส่งออกเสื้อผ้าสำเร็จรูปจำนวน 7,999,066.50 บาท และเมื่อโจทก์ไม่สามารถหาพยานหลักฐานต้นทุนการผลิตของรายได้จากการส่งออกเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาแสดง ที่เจ้าพนักงานฯ คำนวณต้นทุนการผลิตเป็นค่าวัตถุดิบร้อยละ 65.3 ต้นทุนค่าแรงร้อยละ 8 และค่าจ้างทำของรวมทั้งสิ้น 5,384,617.62 บาท จึงเป็นธรรมแก่โจทก์แล้ว สำหรับปัญหารายจ่ายต้องห้ามนั้น โจทก์นำภาษีมูลค่าเพิ่มมารวมเป็นรายจ่ายจึงถือเป็นรายจ่ายต้องห้าม ในการคำนวณกำไรสุทธิตามมาตรา 65 ตรี (6 ทวิ) แห่งประมวลรัษฎากร นำดอกเบี้ยที่ไม่มีหลักฐานการจ่ายมารวมคำนวณเป็นรายจ่าย จึงถือเป็นรายจ่ายที่กำหนดขึ้นเองโดยไม่มีการจ่ายจริง อันเป็นรายจ่ายต้องห้ามตามมาตรา 65 ตรี (9) แห่งประมวลรัษฎากร และนำค่าเช่าที่พักของลูกค้าชาวต่างประเทศ ซึ่งมิใช่รายจ่ายเพื่อกิจการของโจทก์ มารวมเป็นรายจ่ายจึงเป็นรายจ่ายต้องห้ามตามมาตรา 65 ตรี (13) แห่งประมวลรัษฎากร การที่เจ้าพนักงานฯ ถือว่า โจทก์มีรายจ่ายต้องห้าม จึงชอบแล้ว.