โจทก์ซื้อที่ดินพิพาทรวม 7 แปลง ตามโฉนดเลขที่ 18493 - 18499 ตำบลบางไผ่ อำเภอภาษีเจริญ จังหวัดธนบุรี เมื่อวันที่ 21 มกราคม 2534 ต่อมาวันที่ 28 เมษายน 2536 โจทก์ขายที่ดินทั้งหมด ขณะที่โจทก์ขายที่ดินพิพาททั้ง 7 แปลง พระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 244)ฯ ยังมีผลบังคับใช้ การที่เจ้าพนักงานของจำเลยนำหลักเกณฑ์ตามมาตรา (6) แห่ง พระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 244)ฯ มาใช้ในการประเมินภาษีธุรกิจเฉพาะจึงชอบแล้ว เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าโจทก์ขายที่ดินทั้ง 7 แปลงให้กับบุคคลอื่นภายในระยะเวลา 2 ปีเศษ นับแต่ได้มาซึ่งที่ดินนั้น โดยการขายดังกล่าวไม่ใช่การขายตามมาตรา 3 (1) ถึง (5) แห่งพระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 244)ฯ ทั้งยังปรากฏว่าโจทก์ได้กำไรจากการขายที่ดินพิพาทดังกล่าว จึงต้องถือว่าการขายที่ดินพิพาททั้ง 7 แปลงของโจทก์เป็นการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นทางค้าหรือหากำไรตามมาตรา 91/ 2 (6) แห่งประมวลรัษฎากรประกอบกับมาตรา 3 (6) แห่งพระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 244)ฯ โจทก์จึงต้องเสียภาษีธุรกิจเฉพาะ ที่โจทก์อ้างว่าโจทก์และภริยามีอาการเจ็บป่วยต้องขายที่ดินนำเงินมารักษาตัวและโจทก์ไม่เคยประกอบอาชีพค้าอสังหาริมทรัพย์นั้นก็ไม่เป็นเหตุให้ได้รับยกเว้นภาษีธุรกิจเฉพาะ ข้ออ้างของโจทก์ฟังไม่ขึ้น การประเมินของเจ้าพนักงานประเมินชอบแล้ว เมื่อโจทก์อุทธรณ์คัดค้านการประเมินและคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์พิจารณาให้งด เบี้ยปรับให้นับว่าเป็นคุณแก่โจทก์มากแล้ว ส่วนเงินเพิ่มตามพฤติการณ์ยังไม่มีเหตุอันควรให้งดหรือลดอุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น