กรมสรรพากร

โจทก์และนาย ช. สามีของโจทก์ มีสัญญาซื้อขายที่ดิน ส.ค.1 เมื่อวันที่ 22 มีนาคม 2504 และได้เข้าครอบครองทำประโยชน์ในที่ดินตามฟ้องในฐานะเจ้าของอันถือว่าเป็นการได้มาซึ่งสิทธิครอบครองที่ดินตั้งแต่ ปี 2504 ส่วนจำเลยนำสืบอ้างแต่เพียงว่าเมื่อไม่มีเอกสารหลักฐานใดมายืนยันว่าโจทก์และนาย ช.ได้สิทธิครองครอบตั้งแต่เมื่อใด ให้ถือวันที่ออกโฉนดที่ดินเป็นวันที่ได้มีซึ่งที่ดินนั้น เห็นว่า การที่โจทก์และนาย ช. เพิ่งมาขอออกโฉนดที่ดินแทนแบบแจ้งการครอบครองในปี 2536 เป็นการที่โจทก์เปลี่ยนแปลงหลักฐานการถือสิทธิในที่ดินจากแบบแจ้งการครอบครอง ส.ค.1 เดิม มาเป็นโฉนดที่ดิน จะถือว่าโจทก์เพิ่งได้มาซึ่งที่ดินตามฟ้องในวันที่ออกโฉนดที่ดินดังที่จำเลยนำสืบหามีเหตุผลให้รับฟังได้ไม่ ดังนั้น การที่โจทก์และนาย ช. โอนกรรมสิทธิ์ในที่ดินตามฟ้องให้แก่บุคคลอื่นเมื่อวันที่ 27 สิงหาคม 2536 จึงเป็นการขายอสังหาริมทรัพย์ เกินกว่า 5 ปี ไม่เป็นการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นทางค้าหรือหากำไรตามมาตรา 3(6) แห่งพระราชกฤษฎีกาออกตามความในประมวลรัษฎากรว่าด้วยการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นทางค้าหรือหากำไร (ฉบับที่ 244) พ.ศ.2534 อันจะต้องชำระภาษีธุรกิจเฉพาะ.