กฎหมายที่เกี่ยวข้อง ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 23

พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ.2528 มาตรา 17

เหตุสุดวิสัยตามมาตรา 23 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง หมายความว่า เหตุการณ์ใดๆที่เกิดขึ้นซึ่ง ผู้ร้องไม่สามารถป้องกันได้ ทำให้ผู้ร้องไม่สามารถยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์คำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์ได้ ผู้ร้องอ้างในคำร้องว่า เจ้าพนักงานของกรมสรรพากรส่งหนังสือแจ้งผลการพิจารณาอุทธรณ์และคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์โดยทางไปรษณีย์ลงทะเบียนตอบรับโดยส่งไปที่บ้านเลขที่ 863 หมูที่ 2 ตำบลชมพู อำเภอเมืองลำปาง จังหวัดลำปาง ซึ่งเป็นภูมิลำเนาของหุ้นส่วนผู้จัดการของ ผู้ร้อง แต่ในขณะนั้นหุ้นส่วนผู้จัดการของผู้ร้องไม่อยู่บ้านเลขที่ดังกล่าว มีแต่นาย ส. ซึ่งเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยดูแลเฝ้าบ้านดังกล่าวเป็นผู้ลงชื่อรับแทน แต่ปรากฏจากหนังสือคำวินิจฉัยอุทธรณ์ระบุที่อยู่ของผู้ร้องว่า เลขที่ 247/4 หมู่ที่ 3 ตำบลชมพู อำเภอเมืองลำปาง ซึ่งตรงกับภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่ของผู้ร้องจึงฟังได้ว่า เจ้าพนักงานของกรมสรรพากรได้ส่งหนังสือแจ้งคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์โดยทางไปรษณีย์ลงทะเบียนตอบรับ ณ ภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่ของผู้ร้อง มิใช่ส่งไปยังภูมิลำเนาของหุ้นส่วนผู้จัดการของผู้ร้องตามข้ออ้างของผู้ร้อง เมื่อนาย ส. พนักงานรักษาความปลอดภัยลงชื่อรับไว้จึงเป็นการส่งโดยชอบตามมาตรา 8 แห่งประมวลรัษฎากร การที่ผู้ร้องอ้างว่านาย ส. ไม่ได้นำหนังสือแจ้งคำวินิจฉัยอุทธรณ์ดังกล่าวมอบให้ผู้ร้อง ผู้ร้องเพิ่งทราบคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์เมื่อล่วงเลยระยะเวลายื่นอุทธรณ์แล้ว เห็นว่า ตามมาตรา 8 วรรคสาม แห่งประมวลรัษฎากรบัญญัติว่า เมื่อได้ปฏิบัติวิธีการดังกล่าวข้างต้นแล้ว ให้ถือว่าเป็นอันได้รับแล้ว โดยไม่จำต้องนำส่งให้ถึงตัวกรรมการผู้จัดการของผู้ร้อง ข้ออ้างของผู้ร้องที่ว่านาย ส.หลบหนีไปโดยนำเอกสารดังกล่าวข้างต้นติดตัวไปด้วย ถือเป็นความบกพร่องของบุคคลซึ่งอยู่หรือทำงานในสำนักงานของผู้ร้อง ไม่อาจถือได้ว่าเป็นกรณีที่มีเหตุสุดวิสัยที่ศาลพึงขยายระยะเวลาให้ผู้ร้องที่ยื่นเมื่อสิ้นระยะเวลาตามที่กฎหมายกำหนดไว้ได.้