พระราชกฤษฎีกาออกตามความในประมวลรัษฎากร ว่าด้วยการขายอสังหาริมทรัพย์ ที่เป็นทางการค้าหรือหากำไร (ฉบับที่ 244) พ.ศ.2534 มาตรา 3(5)

โจทก์ได้รับโอนที่ดินมรดกจากบิดาโฉนดเลขที่ 68035 ตำบลลาดยาว อำเภอบางเขน กรุงเทพมหานคร แบ่งแยกที่ดินออกเป็น 5 แปลง เป็นโฉนดเลขที่ 113034 - 113038 โจทก์ให้นาย ช. เช่าที่ดินโฉนดเลขที่ 113037 และ 113038 มีกำหนดเวลา 6 ปี ค่าเช่าปีละ 100,000 บาท โดยผู้เช่าตกลงชำระเงินกินเปล่าให้แก่ผู้ให้เช่า 100,000 บาท แม้สัญญาขายที่ดินระบุว่าเป็นที่ดินว่างเปล่าแต่ความจริงมิใช่ที่ดินว่างเปล่า นอกจากนี้โจทก์ได้นำเงินที่ได้รับจากการขายที่ดินรายพิพาทไปชำระหนี้ให้แก่ธนาคาร เนื่องจากโจทก์กู้เงินจากธนาคารมาสร้างอพาร์ตเม้นท์ พฤติการณ์ของโจทก์ที่นำที่ดินซึ่งได้รับมาทางมรดกไปแบ่งแยกเป็นแปลงย่อยแล้วกู้ยืมเงินจากธนาคารมาทำธุรกิจสร้างอพาร์ตเม้นท์ในที่ดินที่แบ่งเป็นแปลงย่อยรวมสองแปลง และนำที่ดินรายพิพาทซึ่งเป็นที่ดินแปลงย่อยอีกสองแปลงไปหาผลประโยชน์โดยให้ นาย ช. เช่า จากนั้นได้ขายที่ดินรายพิพาทเพื่อนำไปชำระหนี้ธนาคาร แสดงให้เห็นว่า โจทก์เป็นผู้ประกอบกิจการในทางค้าอสังหาริมทรัพย์และได้ใช้ที่ดินพิพาททั้งสองแปลง ประกอบกิจการให้เช่าแล้ว นอกจากนี้โจทก์ได้ขายที่ดิน พิพาททั้งสองแปลง ให้แก่บริษัท ซ. ก่อนมีการจดทะเบียนเลิกการเช่ากับนาย ช. ประมาณ 8 เดือน ดังนั้น การที่โจทก์ขายที่ดินพิพาททั้งสองแปลงที่โจทก์มีไว้ในการประกอบกิจการให้เช่าก่อนสิ้นกำหนดเวลาเช่า พฤติการณ์ขณะที่ขายจึงมีลักษณะเป็นการขายอสังหาริมทรัพย์เป็นทางการค้าหรือหากำไรตามมาตรา 91/2 (6) ประกอบมาตรา 3 (5) แห่งพระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 244)ฯ แม้ภายหลังจะมีพระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 342) ออกมาบังคับใช้แทนตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2542 กำหนดให้การขายอสังหาริมทรัพย์ที่ผู้ขายมีไว้ในการประกอบกิจการที่ต้องเสียภาษีธุรกิจเฉพาะตามมาตรา 91/2 (6) แห่งประมวลรัษฎากร มีแต่เฉพาะการขายของนิติบุคคลนั้น เป็นเพียงกรณีที่รัฐประสงค์จะแก้ไขการจัดเก็บภาษีตามนโยบายไม่มีผลลบล้างบทบังคับใช้พระราชกฤษฎีกาฉบับเดิมที่มีผลสมบูรณ์ในช่วงเวลาที่ผ่านมาแต่อย่างใด การประเมินเรียกเก็บภาษีของ เจ้าพนักงานประเมินจึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว โจทก์จึงมีหน้าที่เสียภาษีธุรกิจเฉพาะสำหรับการขายที่ดินพิพาททั้งสองแปลงตามที่คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์มีคำวินิจฉัย