พระราชกฤษฎีกาออกตามความในประมวลรัษฎากรว่าด้วยการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นการค้าหรือหากำไร (ฉบับที่ 244) พ.ศ.2534 มาตรา 3 (6)

เมื่อวันที่ 1 กันยายน 2535 โจทก์ขายที่ดินหลังจากซื้อมาในปีเดียวกัน เป็นการขายที่ได้กระทำภายใน 5 ปี นับแต่วันที่ได้มา ซึ่งอสังหาริมทรัพย์ ถือเป็นการขายเป็นทางค้าหรือหากำไรตามความในมาตรา 3 (6) แห่งพระราชกฤษฎีกา ออกตามความในประมวลรัษฎากรว่าด้วยการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นทางค้าหรือหากำไร (ฉบับที่ 244) พ.ศ.2534 ซึ่งใช้บังคับในขณะนั้นและตามมาตรา 91/2(6) แห่งประมวลรัษฎากร อยู่ในบังคับต้องเสียภาษีธุรกิจเฉพาะ แต่โจทก์มิได้นำรายรับดังกล่าวไปยื่นแบบแสดงรายการภาษีและชำระภาษีภายในวันที่ 15 ของเดือนถัดไปตามมาตรา 91/10 วรรคสอง แห่งประมวลรัษฎากร เมื่อบทบัญญัติของกฎหมายในขณะที่โจทก์ขายที่ดินกำหนด หน้าที่ของ โจทก์ไว้โดยแจ้งชัดว่าจะต้องยื่นแบบแสดงรายการและชำระภาษีธุรกิจเฉพาะภายในวันที่ 15 ของเดือนถัดไปจากเดือนที่มีรายรับ แสดงว่าโจทก์มีหน้าที่ต้องยื่นแบบแสดงรายการและชำระ ภาษีธุรกิจเฉพาะภายในเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้นั้น ดังที่บทบัญญัติมาตรา 91/15 แห่ง ประมวลรัษฎากร ให้เจ้าพนักงานประเมินมีอำนาจประเมินภาษี เบี้ยปรับ และเงินเพิ่ม ในเมื่อปรากฏว่าโจทก์ผู้มีหน้าที่เสียภาษีมิได้ยื่นแบบแสดงรายการภายในเวลาที่กฎหมายกำหนด เพื่อบังคับ สิทธิเรียกร้องเอาค่าภาษีอากร จากโจทก์ต่อไปนั่นเอง ความในมาตรา 193/12 แห่งประมวลกฎหมาย แพ่งและ พาณิชย์ ที่บัญญัติว่า “ อายุความให้เริ่มนับแต่ขณะที่อาจบังคับสิทธิเรียกร้องได้ เป็นต้นไป …” จึงต้องหมายถึงเมื่อครบกำหนดเวลาที่โจทก์ต้องยื่นแบบแสดงรายการภาษีและชำระภาษีภายในวันที่ 15 ของเดือนถัดไป คือวันที่ 15 ตุลาคม 2535 มิใช่นับแต่วันที่โจทก์ขายอสังหาริมทรัพย์นั้น เมื่อจำเลยแจ้งการประเมิน ภาษีธุรกิจเฉพาะเมื่อวันที่ 15 ตุลาคม 2545 จึงไม่ขาดอายุความ