การพิจารณาว่ากิจการของโจทก์เป็นกิจการประเภทให้เช่าทรัพย์สินหรือการให้บริการขนส่งในราชอาณาจักรต้องพิจารณา ตามมาตรา 537 และมาตรา 608 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ซึ่งข้อแตกต่างที่สำคัญระหว่างการให้เช่าทรัพย์สินกับการขนส่ง คือการให้เช่าทรัพย์สิน ผู้ให้เช่าต้องส่งมอบการครอบครองให้แก่ผู้เช่าได้ใช้หรือได้รับประโยชน์จากทรัพย์สินที่เช่าและผู้เช่าจ่ายค่าตอบแทนเป็นค่าเช่า ส่วนการขนส่งนั้นการครอบครองทรัพย์สินอยู่ที่เจ้าของรถยนต์ โดยนำรถยนต์ไปให้บริการขนส่งแก่ผู้ว่าจ้างตามเส้นทางที่มีการว่าจ้างกัน การที่โจทก์รับจ้างบรรทุกน้ำมันปาล์มให้แก่บริษัท ก. สัญญาจ้างกำหนดให้พนักงานของผู้ว่าจ้างเป็นคนขับรถและผู้ว่าจ้างเป็นผู้จ่ายค่าน้ำมันและค่าซ่อมแซม เห็นได้ว่า บุคคลภายนอกซึ่งเป็นผู้ว่าจ้างบริษัท ก.ให้เป็นผู้ขนส่งสินค้าหาได้มีนิติสัมพันธ์ใด กับโจทก์ไม่ ทั้งข้อเท็จจริงก็มิใช่กรณีที่โจทก์และบริษัท ก.ตกลงร่วมกันให้บริการขนส่ง การที่โจทก์เพียงแต่นำรถยนต์ไปมอบให้บริษัท ก.ใช้ในการประกอบกิจการขนส่งโดยพนักงานขับรถ ค่าซ่อมแซม และค่าน้ำมัน บริษัทดังกล่าวเป็นผู้จ่าย โดยโจทก์ได้รับค่าตอบแทนเหมาจ่ายเป็นรายเดือนพฤติการณ์มีลักษณะเป็นการที่โจทก์นำรถยนต์ออกให้บริษัท ก.เช่า แม้นาย ป.และนางสาว ร. ซึ่งเป็นหุ้นส่วนของโจทก์จะเป็นกรรมการผู้มีอำนาจและเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัท ก. แต่โจทก์และบริษัทดังกล่าวต่างเป็นนิติบุคคลแยกจากกัน จึงไม่อาจถือว่าการประกอบกิจการของบริษัท ก. เป็นการประกอบกิจการของโจทก์ด้วย การประกอบกิจการของโจทก์มิใช่การให้บริการขนส่งในราชอาณาจักรอันจะได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีมูลค่าเพิ่มตามมาตรา 81 (1) (ณ) แห่งประมวลรัษฎากร