เมื่อข้อเท็จจริงที่ปรากฏตามใบสำคัญจ่ายซึ่งเป็นเอกสารที่โจทก์ใช้ในการทำบัญชีแยกประเภททั่วไปมีการระบุวันเดือนปีจำนวนเงินแต่ละรายการและเลขที่ใบสำคัญจ่ายแตกต่างกันทำให้น่าสงสัยว่าจำนวนเงินแต่ละรายการที่โจทก์อ้างว่าจ่ายเป็นค่าจ้างแรงงานจะเป็นจริงตามเอกสารฉบับใดยอดเงินแต่ละรายการจึงไม่น่าเชื่อถือแต่อย่างไรก็ตามเมื่อโจทก์มีพยานมาเบิกความว่าเป็นลูกจ้างรายวันของโจทก์โดยได้รับเงินค่าจ้างจากโจทก์ตามใบสำคัญการจ่ายเงินและยอมรับว่าเป็นผู้ลงลายมือชื่อรับเงินตามใบสำคัญจ่ายจริงใบสำคัญจ่ายเฉพาะในส่วนนี้จึงมีน้ำหนักให้รับฟังได้ว่าโจทก์มีการจ่ายเงินจริงจึงเห็นควรหักค่าใช้จ่ายในส่วนนี้ให้แก่โจทก์ส่วนใบสำคัญจ่ายที่ไม่มีพยานบุคคลมายืนยันหรือไม่สามารถพิสูจน์ด้วยพยานหลักฐานอื่นว่ามี การจ่ายจริงย่อมไม่อาจรับฟังเพื่อนำมาหักเป็นค่าใช้จ่ายได้ ที่ศาลภาษีอากรกลางพิจารณาและพิพากษาแก้ไขการประเมินมานั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย อุทธรณ์ของจำเลยที่ 1ฟังขึ้นบางส่วนพิพากษาแก้เป็นว่าไม่เพิกถอน การประเมินและคำวินิจฉัยอุทธรณ์สำหรับรอบระยะเวลาบัญชีตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2543 ถึงวันที่ 31 ธันวาคม 2543แต่ให้แก้ไขการประเมินและคำวินิจฉัยอุทธรณ์สำหรับรอบระยะเวลาบัญชีตั้งแต่ 1 มกราคม 2544 ถึง 31 ธันวาคม 2545 ไปหักเป็นค่าใช้จ่ายในการคำนวณภาษีเงินได้นิติบุคคลของโจทก์นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลภาษีอากรกลาง